Opis atrakcji
Dom Płaczącej Wdowy zawdzięcza swoją nazwę wyrzeźbionej na fasadzie twarzy smutnej kobiety. Kiedy zaczyna padać, krople zaczynają spływać po policzkach płaskorzeźby w taki sposób, że sprawia wrażenie niepocieszonego szlochu. Jednak nadal nie wiadomo dokładnie, kto został przedstawiony na płaskorzeźbie. Również eksperci nie zgadzają się, czy efekt „płacz” został specjalnie wymyślony przez twórców domu, czy jest to tylko jakiś interesujący efekt uboczny.
Dwór został wybudowany w 1907 roku w popularnym wówczas stylu Art Nouveau. Klientem domu był kupiec połtawski Siergiej Arszawski, architektem był słynny specjalista Eduard Bradtman, który do tego czasu zabudował domami znaczną część Kijowa. Tak więc najsłynniejszym dziełem architekta był Teatr Sołowcowa, który teraz nosi imię Iwana Franka (w tym teatrze odbywały się prawie wszystkie wycieczki zespołów rosyjskich i zagranicznych do 1917 r.). Po zakończeniu budowy w celu spłaty długów wynajęto drugie piętro domu. Sam klient mieszkał w tym domu do 1913 roku, kiedy to odsprzedał go innemu kupcowi Tewje Apsteinowi. W czasie rewolucji dwór został upaństwowiony i przekazany różnym organizacjom. Obecnie w domu mieszczą się struktury rządowe.
Dom Płaczącej Wdowy został zaprojektowany w taki sposób, aby każda fasada była inna. Elewacje frontowe domu wykończone są szarym granitem, labradorytem, sztucznym kamieniem, płytkami ceramicznymi, dekoracjami sztukatorskimi, misterną cegłą i kutym metalem. Na jednym balkonie można zobaczyć rzeźbiony monogram pierwszego właściciela domu - SA (Siergieja Arszawskiego). Niedaleko od frontowego wejścia do tej rezydencji znajduje się wspaniała brama z kutego metalu z geometrycznymi wzorami, które harmonijnie uzupełniają tę niezwykłą konstrukcję.
