Opis atrakcji
Guardia Sanframondi to średniowieczne miasto w prowincji Benevento we włoskim regionie Kampania, znane jako „perła południa” ze względu na dobrze zachowane historyczne centrum z XV wieku. Do tej części miasta, nad którą wznosi się starożytny zamek, można dostać się tylko na piechotę, idąc stromymi uliczkami. Dziś historyczne centrum Guardia jest w połowie opuszczone, ponieważ miejscowi wolą osiedlać się w nowych domach, które otaczają starą Guardia. Co ciekawe, część starych domów kupili zamożni neapolitańczycy, którzy zamienili je na swoje rezydencje.
Pochodzenie Guardia Sanframondi nie jest dokładnie ustalone - naukowcy przedstawili wersje, że miasto zostało założone przez Samnitów, Normanów lub Longobardów. Istnieją również fragmenty starożytnej osady, która istniała w czasach paleolitu. Nazwa miasta pochodzi od rodu Normanów Sanframondo, który panował tu przez prawie czterysta lat. W 1461 roku Guardia przeszła na własność rodziny Carafów, która władała miastem do XIX wieku.
Średniowieczne centrum Guardia Sanframondi wyrosło wokół zamku w najwyższej części miasta. Liczne kręte uliczki i schody z białego kamienia rozchodzą się od niego w różnych kierunkach. Sam zamek został zbudowany przez Longobardów i zmodyfikowany przez Normanów w 1139 roku. Składa się z budynku głównego i czterech baszt krenelażowych. W XIX wieku zamek był na jakiś czas opuszczony i stracił część wyposażenia i dekoracji. A w XX wieku prowadzono tu prace konserwatorskie: dziś w ogrodzie odbywają się festiwale filmowe, wystawy i imprezy kulturalne, w skrzydle mieszkalnym mieści się Muzeum Motyli, a zewnętrzny taras zamieniono na scenę teatralną.
Inne atrakcje Guardia Sanframondi to kościoły San Sebastiano i San Rocco, bazylika Assunzione, fontanna z dwiema maskami i kilka arystokratycznych rezydencji.
Warto również wspomnieć, że w Guardii co siedem lat odbywa się festiwal religijny poświęcony odnalezieniu posągu Madonny z Dzieciątkiem setki lat temu. Święto składa się z procesji wiernych idących do bazyliki Assunzione, tzw. „tajemnic” ze scenami ze Starego i Nowego Testamentu, śpiewów chóralnych, przejścia „flagellanti” – biczowania biczami itp.
