Opis atrakcji
Vermillo to miasteczko położone na samym końcu włoskiej Val di Sole na zboczach Monte Boai. Głównym źródłem dochodów okolicznych mieszkańców jest leśnictwo i hodowla zwierząt, powszechne jest również rzemiosło i produkcja glinianych garnków. Turystyka letnia i zimowa również odgrywa ważną rolę w gospodarce miasta, ponieważ Vermillo jest częścią ośrodka narciarskiego Passo Tonale. A w ostatnich latach Vermillo stało się włoską stolicą narciarstwa biegowego – jest gospodarzem wielu krajowych i międzynarodowych zawodów w tym sporcie.
Vermillo składa się z trzech dzielnic - Pizzano, Cortina i Fraviano, a jego nazwa pochodzi od antycznej nazwy miejscowości Armello. Położenie geograficzne miasta wpłynęło na rozwój jego historii. Tu przechodziły wojska, przemieszczały się towary i znajdował się punkt obserwacyjny, który monitorował drogę na Tonale. Zbierano tu podatki z całego regionu - zbudowany w tym celu w XVI wieku dom stoi do dziś. Od czasów Napoleona do połowy XX wieku w Vermillo i wokół niego toczono krwawe bitwy. W czasie I wojny światowej miasto zostało zbombardowane i najechane oraz prawie doszczętnie spalone, dlatego w 1918 r. trzeba było je odbudować. A po II wojnie światowej rozpoczął się boom w turystyce narciarskiej, a Vermillo przeżywał rozkwit.
Jedną z głównych lokalnych atrakcji jest Fort Strino, który stoi na drodze między Vermillo i Passo Tonale. Była to jedna z najważniejszych fortyfikacji wybudowanych w okresie habsburskim w latach 1860-1912 w celu kontroli przejścia. W 1906 r. fort został wzmocniony i rozbudowany, w latach 90. prowadzono tu prace konserwatorskie. Dziś Fort Strino został przekształcony w kompleks wystawienniczy poświęcony I wojnie światowej, w którym można zobaczyć zdjęcia, dokumenty i różne artefakty z tego okresu.
Ponadto Vermillo posiada szereg zabytków architektonicznych i kulturalnych, w tym kościoły ze starożytnymi freskami i krucyfiksami. Pierwsza wzmianka o kościele parafialnym San Stefano in Fraviano pochodzi z 1215 roku. Kilkakrotnie przebudowywany i dziś posiada jedną nawę główną, dwie kaplice boczne i pięć ołtarzy, datowane na 1638 rok. W XIX wieku fasadę kościoła przebudowano w stylu klasycystycznym. Wspaniała XVII-wieczna, pozłacana, rzeźbiona nisza zdobi ołtarz główny. Na uwagę zasługuje również marmurowy ołtarz stworzony przez rzeźbiarza werońskiego Marchesiniego w 1666 roku. Kościół San Pietro in Cortina przyciąga uwagę freskami Basquinisa, a ściany absydy kościoła w Pizzano namalował Mattielli w XX wieku. Wreszcie kościół Santa Caterina jest wspaniałym przykładem alpejskiej architektury sakralnej, ozdobionej freskami z XVI wieku i pięknym ołtarzem autorstwa Francesco Marchetti.
