Opis atrakcji
Kaplica ta została zbudowana na polecenie św. Ludwika IX w celu przechowywania relikwii – Korony Cierniowej. Król kupił tę relikwię w Wenecji w 1239 roku, skąd został sprowadzony z Konstantynopola. Twórca kaplicy, Pierre de Montero, postanowił wybudować dwa kościoły jeden nad drugim i oba zostały konsekrowane w 1248 roku. Niższy kościół służy jako rodzaj wysokiego fundamentu dla całej budowli, z którego wznoszą się kolosalne okna zakończone ostrołukowymi wieżyczkami.
Stromy spadzisty dach zdobi lekka, wdzięczna balustrada z marmuru, a ten wykwintny element architektury wieńczy ażurowa, strzelista iglica o wysokości 75 metrów. Po obu stronach fasady znajdują się jeszcze dwie wieże z iglicami; przed fasadą znajduje się portyk, nad którym znajduje się duże okno rozetowe z XV w. ze scenami z Apokalipsy.
Niższy kościół o niewielkiej wysokości – około 7 metrów, składa się z trzech naw, ale nawa główna wydaje się ogromna w porównaniu z bocznymi. Wzdłuż ścian biegną ozdobne łuki w kształcie trójliści, wsparte na wdzięcznych kolumnach. Absyda z tyłu kościoła jest wieloboczna. Ta część kaplicy przeznaczona była dla służby, natomiast okazałą górną kaplicę, do której prowadziły wąskie kręcone schody, odwiedzali członkowie rodziny królewskiej i ich dworzanie.
W kościele górnym znajduje się jedna potężna nawa o szerokości 17 metrów i wysokości 20,5 metra. Całość kościoła otacza wysoki cokół z ażurowymi marmurowymi arkadami, poprzerywanymi głębokimi niszami. W trzeciej nawie znajdują się dwie nisze przeznaczone dla króla jego rodu. Każdy pilaster ma figury apostołów z XIV wieku. Konstrukcja została maksymalnie rozjaśniona, aby pozostawić więcej miejsca na 15 ogromnych witraży o wysokości około 15 metrów, które pochodzą z XIII wieku, zawierają 1134 sceny i zajmują powierzchnię około 600 metrów kwadratowych. Historie biblijne i ewangeliczne przedstawione są w jasnych „płonących” kolorach.
